Ja dat mag, maar er zijn regels voor de export. Verboden pesticiden en chemicaliën die in de EU zijn verboden kunnen in twee groepen ingedeeld worden, die beide onder de Verordening (EU) Nr. 649/2012 vallen betreffende de in- en uitvoer van gevaarlijke chemische stoffen.

Er is een lijst met gevaarlijke (verboden) stoffen die in- en uitgevoerd mogen worden, maar de exporteurs en importeurs zijn verplicht het volume, naam van de stof, land van export en import bij nationale aangewezen autoriteit te rapporteren, die vervolgens de ECHA (European Chemicals Agency) van de export in kennis stelt. De stoffen vallen onder de zogenaamde Annex I van de “Prior Consent Regulation (PIC-kennisgeving).

In Annex III van verordening Nr 649/2012 zijn zeer gevaarlijke stoffen opgenomen o.a. de persistent organic pollutants (POP) Aldrin, Dieldrin of DDT. Voor de export moet het importerende land van tevoren over de eigenschappen en risico´s van de betreffende stof geïnformeerd worden en uitdrukkelijk toestemming geven voor de invoer van de stof (Prior Informed Concent (PIC) Procedure, zoals vastgelegd in de Rotterdam Conventie.

Ook in Nederland horen we het argument “boeren in zuidelijke landen hebben te maken met andere ziekten en plagen en hebben daarom andere pesticiden nodig dan wij.” In veel derde landen is het gebruik van giftige pesticiden vaak gekoppeld aan een kapitaalintensieve, monocultuur- en exportgerichte landbouw - zoals de productie van bananen, limoen of ananas in Latijns-Amerika, de productie van soja en maïs voor diervoeder, of de productie van druiven voor Zuid-Afrikaanse wijn. Met andere woorden, dit soort landbouw is vaak verspillend en niet essentieel om de lokale bevolking te voeden. De weerstand in die landen tegen de import van door de EU verboden chemicaliën en pesticiden neemt ook toe. Zo schreef het Agrotoxine People's Tribunal uit Zuid-Afrika in zijn inzending dat er uitgebreid gedocumenteerde “gezondheidseffecten van agrotoxinen op vrouwelijke landarbeiders en landbewoners zijn, waaronder kanker en ademhalingsproblemen, evenals de mensenrechtenschendingen op boerderijen. Deze omvatten gebrek aan training, beschermende uitrusting, wasgelegenheid, toegang tot medische zorg en werknemerscompensatie.

Volgens het Centrum voor Pesticide Zelfmoordpreventie van de Universiteit van Edinburgh zijn in lage- en middeninkomenslanden (LMIC) pesticiden verantwoordelijk voor naar schatting 14 miljoen doden sinds de Groene Revolutie in de jaren 60, en nog eens 150.000 doden en talloze gewonden per jaar. Onderzoek toont aan dat veel van deze doden voorkomen hadden kunnen worden door de toegang tot dodelijke zelfmoordmiddelen te beperken. Geschat wordt dat globaal jaarlijks 385 miljoen mensen door een pesticiden vergiftiging ziek worden, met een deels dodelijke afloop; vergiftigingen vinden vooral plaats in landen met een laag inkomen, in het zuidelijk halfrond van de aarde. Bewijs uit landen die een verbod op HHP's (zeer gevaarlijke pesticiden) hebben ingevoerd, waaronder Sri Lanka en Bangladesh, toont aan dat levens gered kunnen worden zonder nadelige gevolgen voor de landbouw. De meeste pesticiden die in LMIC [Low and Middle Income Countries] worden gebruikt, worden geïmporteerd, ook uit de EU. Dit bevat pesticiden die verboden zijn voor gebruik binnen de EU. ”
Nu worden sommige EU-boeren hiertegen beschermd door de wet, terwijl pesticide exporterende bedrijven elders schade blijven aanrichten.